20 Tem 2009

~ Michael Jackson ~

çok sevdiğim insanlar oldu hayatımda. delicesine sevdiğim, sorgulamadan sevdiğim, körü körüne sevdiğim...

dünyanın sonuna kadar yaşayacaklarına, hayatımın hep bir kıyısında, köşesinde, ortasında, tamamında olacaklarına adım kadar emin olduğum insanlar...

nefes aldıklarını bilmenin bile bana huzur verdiği insanlar...

sonra birer birer gittiler... dokunamayacağım, koklayamayacağım, sımsıkı sarılamayacağım oldular...

nefes almadıklarını bildim.

bilmek istemedim.

hep var onlar diye düşledim...

ellerinde olsalar bırakıp gitmezlerdi diye avuttum kendimi, hayalleriyle konuştum... gazetelerde çarşaf çarşaf çıkmış ölüm haberlerini bile başkalarına verdim okusunlar "iyi" olduğunu desinler diye inkar ettim.

öylece avuttum kendimi...

çünkü zaten çabuk inanırdım herşeye, herkese. kendime mi inanmayacaktım?

şimdi dinliyorum gene onun şarkılarını. gitmedi ki. nanik yapıyor ordan bakıp bakıp.

1 yorum:

Alice dedi ki...

ben de çok severdim michael abiyi ya :( çok ağlamıştım o ölünce :( bi daha asla onun gibi biri çıkmıycak eminim bundan.bu kadar özgün bir tarza ve yıllar sonra bile hala dansettirebilen şarkılara sahip bir insan bi daha zor gelir...